"Dance, dance, doll of mine!"


"Dansen, dansen, popje klein!"


"Yes, this is a song for very small children!" declared Aunt Malle. "As much as I should like to, I cannot follow this 'Dance, Dance, Doll of Mine!'"
"Dat is een liedje voor heel kleine kinderen," verzekerde tante Malle. "Ik kan het met de beste wil van de wereld niet volgen."

But little Amalie could; she was only three years old, played with dolls, and brought them up to be just as wise as Aunt Malle.
Dat kon de kleine Amalie wel. Ze was pas drie. Ze speelde met poppen, die voedde ze zo op dat ze even verstandig zouden worden als tante Malle.

There was a student who came to the house to help her brothers with their lessons, and he frequently spoke to little Amalie and her dolls; he spoke differently from anyone else, and the little girl found him very amusing, although Aunt Malle said he didn't know how to converse with children - their little heads couldn't possibly grasp that silly talk. But little Amalie did. Yes, the student even taught her the whole song, "Dance, Dance, Doll of Mine!" and she sang it to her three dolls; two were new, one a girl doll and the other a boy doll, but the third doll was old; her name was Lise-moér. She also heard the song, and was even in it.
Er kwam een student in huis, die haar broers met hun huiswerk hielp. Hij praatte veel met de kleine Amalie en haar poppen, heel anders dan alle anderen. Dat was heel leuk, vond het kleine meisje, en toch zei tante Malle dat hij helemaal niet met kinderen om kon gaan. Die kleine hoofdjes konden al dat gepraat onmogelijk aan. Maar de kleine Amalie kon dat best. Ze leerde zelfs een heel liedje uit haar hoofd dat de student haar voorzei: "Dansen, dansen, popje klein," en dat zong ze voor haar drie poppen. Twee waren er nieuw, de één een vrouwtje, de ander een mannetje, maar de derde pop was oud en heette Liesje. Ze kreeg het liedje ook te horen, want ze kwam erin voor.

Dance, dance, doll of mine!
Dansen, dansen, popje klein!

Girl doll's dress is very fine.
O, wat is dat meisje fijn,

Boy doll is a dandy, too;
en het heertje evengoed,

He wears gloves and hat and shoe;
met zijn handschoen en zijn hoed.

White pants, blue coat, him adorn;
Zijn broek is wit, zijn jas is blauw

On his toe he has a corn.
en zijn schoenen zijn wat nauw.

He is fine and she is fine.
Hij is fijn en zij is fijn.

Dance, dance, doll of mine!
Dansen, dansen, popje klein!

Old doll's name is Lise-moér;
Dit is onze Liesje maar,

She is from the year before;
een popje van verleden jaar.

Hair is new; it's made of flax,
Haar haren zijn gemaakt van vlas,

Forehead polished up with wax.
haar voorhoofd komt juist uit de was.

Young again, not old and done.
Ze is weer bijna helemaal jong.

Come along, my cherished one,
Kom maar mee, mijn lieve meisje.

Let us dance a fast gavotte;
Als de speelman nu eens zong

To watch it is worth a lot.
van drie poppen in één wijsje!

Dance, dance, doll of mine!
Dansen, dansen, popje klein!

Watch your steps and get in line;
Maak jij maar die pasjes fijn.

One foot forward; watch your feet.
Voet naar buiten, rugje rank,

Dancing makes you slender, sweet.
dan ben je lief en o, zo slank.

Bow and twist and turn around;
Buig je, strek je, draai maar rond,

That will make you hale and sound.
dat is bovenal gezond.

What a sight it is to see!
Dat is snoezig om te zien,

You are doing fine, all three.
een, twee, drie, en tel tot tien!

And the dolls understood the song; little Amalie understood it, and so did the student, but then he had written it himself and said it was excellent. Only Aunt Malle didn't understand it; she had passed over the fence of youth. "Silly song!" she said. But not little Amalie! She sings it.
En de poppen begrepen het liedje, kleine Amalie begreep het, de student begreep het. Hij had het zelfgemaakt en hij zei dat het een uitstekend liedje was. Alleen tante Malle begreep het niet; ze leefde in onmin met kinderspelletjes. "Onzin," zei ze. Maar kleine Amalie vond dat niet. Zij zingt het liedje wel.

It is from her that we know it.
En wij hebben het van haar.