Er was een prijs uitgeloofd, ja, er waren er twee uitgeloofd, een grote en een kleine, voor de grootste snelheid die iemand kon bereiken, niet in een wedloop maar zo het hele jaar door.
A prize, or rather two prizes, a great one and a small one, had been awarded for the greatest swiftness in running,– not in a single race, but for the whole year.
"Ik kreeg de eerste prijs!" zei de haas; "rechtvaardigheid moet er zijn wanneer iemands eigen familie en goede vrienden in de jury zitten; maar dat de slak de tweede prijs kreeg voel ik bijna als een persoonlijke belediging!"
"I obtained the first prize," said the hare. "Justice must still be carried out, even when one has relations and good friends among the prize committee; but that the snail should have received the second prize, I consider almost an insult to myself"
"Nee," verzekerde de paal van het hek die getuige was geweest van de prijsuitdeling, "vlijt en goede wil moeten ook in aanmerking worden genomen, dat zeiden verscheidene achtbare personages en dat heb ik ook begrepen. De slak heeft weliswaar een half jaar nodig gehad om over de drempel te komen, maar hij heeft bij dat haastwerk - en haastwerk was het voor hem - zijn dijbeen gebroken. Hij heeft alleen maar voor zijn wedloop geleefd en hij had bovendien zijn huis te dragen! Dat is alles zeer achtenswaardig, en toch kreeg hij maar een tweede prijs!"
"No," said the fence-rail, who had been a witness at the distribution of prizes; "there should be some consideration for industry and perseverance. I have heard many respectable people say so, and I can quite understand it. The snail certainly took half a year to get over the threshold of the door; but he injured himself, and broke his collar-bone by the haste he made. He gave himself up entirely to the race, and ran with his house on his back, which was all, of course, very praiseworthy; and therefore he obtained the second prize."
"Ik had toch ook in aanmerking kunnen komen," zei de zwaluw; "sneller dan ik, in vlucht en zwenking, heeft zich niemand betoond en waar ik al niet geweest ben!"
"I think I ought to have had some consideration too," said the swallow. "I should imagine no one can be swifter in soaring and flight than I am; and how far I have been! far, far away."
"Ja, dat is je ongeluk," zei de paal van het hek; "je zwerft te veel rond! Je moet altijd weg, het land uit, wanneer het hier begint te vriezen: je hebt geen vaderlandsliefde! Jij kunt niet in aanmerking komen!"
"Yes, that is your misfortune," said the fence-rail; "you are so fickle, so unsettled; you must always be travelling about into foreign lands when the cold commences here. You have no love of fatherland in you. There can be no consideration for you."
"Maar als ik nu eens de hele winter in het moeras overbleef?" zei de zwaluw, "gedurende die tijd winterslaap hield, zou ik dan in aanmerking komen?"
"But now, if I have been lying the whole winter in the moor," said the swallow, "and suppose I slept the whole time, would that be taken into account?"
"Verschaf ons een getuigschrift van het moerasvrouwtje dat je de helft van de tijd in het vaderland geslapen hebt, dan kun je in aanmerking komen!"
"Bring a certificate from the old moor-hen," said he, "that you have slept away half your time in fatherland; then you will be treated with some consideration."
"Ik had toch de eerste prijs verdiend en niet de tweede!" zei de slak. "Dit weet ik wel, dat de haas alleen maar uit lafheid is gaan lopen, telkens als hij dacht dat er gevaar dreigde; ik daarentegen heb het lopen tot mijn levenstaak gemaakt en ben in dienst daaraan kreupel geworden. Als iemand de eerste prijs verdiende zou ik het zijn! Maar ik maak geen drukte, daar heb ik minachting voor!" En toen spuwde hij.
"I deserved the first prize, and not the second," said the snail. "I know so much, at least, that the hare only ran from cowardice, and because he thought there was danger in delay. I, on the other hand, made running the business of my life, and have become a cripple in the service. If any one had a first prize, it ought to have been myself. But I do not understand chattering and boasting; on the contrary, I despise it." And the snail spat at them with contempt.
"Ik zal met woord en redenen kunnen verdedigen dat elke prijs, althans mijn stem daarvoor, is gegeven naar recht en billijkheid," zei de oude landmeterspost in het bos die lid van de jury was. "Ik ga in alles ordelijk te werk, ik overweeg alles goed en maak mijn berekeningen. Zevenmaal reeds heb ik de eer gehad in de jury te zitten, maar niet voor vandaag heb ik mijn wil kunnen doorzetten. Bij elke prijsuitdeling ben ik uitgegaan van een bepaald standpunt. Ik ben namelijk altijd begonnen bij de eerste letter van het abc voor de eerste prijs en bij de laatste voor de tweede. En let nu goed op, als je bij de eerste letter begint: dan is de achtste letter van de a af een h, dat is de haas, en daarom stemde ik voor de eerste prijs op de haas en de achtste letter van de ö af In het Deense abc namelijk. - de ae tel ik niet mee, dat is een erg onbehoorlijke klank, ik sla altijd alles wat onbehoorlijk is over - wordt de s, en daarom stemde ik voor de tweede prijs op de slak. De volgende keer wordt het de i voor de eerste en de r voor de tweede prijs! Orde moet er zijn, in alles! Vastigheid moet je hebben!"
"I am able to affirm with word of oath, that each prize– at least, those for which I voted– was given with just and proper consideration," said the old boundary post in the wood, who was a member of the committee of judges. "I always act with due order, consideration, and calculation. Seven times have I already had the honor to be present at the distribution of the prizes, and to vote; but to-day is the first time I have been able to carry out my will. I always reckon the first prize by going through the alphabet from the beginning, and the second by going through from the end. Be so kind as to give me your attention, and I will explain to you how I reckon from the beginning. The eighth letter from A is H, and there we have H for hare; therefore I awarded to the hare the first prize. The eighth letter from the end of the alphabet is S, and therefore the snail received the second prize. Next year, the letter I will have its turn for the first prize, and the letter R for the second."
"Wanneer ik niet in de jury gezeten had," zei de muilezel die ook jurylid was, "dan had ik op mijzelf gestemd, je moet niet alleen in aanmerking nemen hoe snel je vooruitkomt, maar ook nog allerlei andere eigenschappen bijvoorbeeld hoeveel je te dragen hebt. Maar daar zou ik ditmaal niet de nadruk op hebben gelegd, evenmin op de slimheid van de haas wanneer hij loopt. Die slimheid van hem die hem opeens een zijsprongetje doet maken om zijn achtervolgers op een dwaalspoor te brengen. Nee, er is nog iets waarop velen letten en dat ook zeker in aanmerking genomen moet worden, dat is wat je schoonheid noemt. Daar heb ik naar gekeken, ik keek naar de fraai gevormde oren van de haas. Het is een genot te zien hoe lang zij zijn. Ik meende mijzelf te zien toen ik nog klein was en daarom stemde ik op hem."
"I should really have voted for myself," said the mule, "if I had not been one of the judges on the committee. Not only the rapidity with which advance is made, but every other quality should have due consideration; as, for instance, how much weight a candidate is able to draw; but I have not brought this quality forward now, nor the sagacity of the hare in his flight, nor the cunning with which he suddenly springs aside and doubles, to lead people on a false track, thinking he has concealed himself. No; there is something else on which more stress should be laid, and which ought not be left unnoticed. I mean that which mankind call the beautiful. It is on the beautiful that I particularly fix my eyes. I observed the well-grown ears of the hare; it is a pleasure to me to observe how long they are. It seemed as if I saw myself again in the days of my childhood; and so I voted for the hare."
"Stil" zei de vlieg, "ja, ik wil geen redevoering houden, ik wil alleen maar wat zeggen! Dit weet ik wel dat ik met menige haas om het hardst gelopen heb. Kortgeleden brak ik de achterpoten van een van de allerjongste. Ik zat op de locomotief voor de trein - dat doe ik dikwijls, dan kan je het best je eigen snelheid aanschouwen. Een jong haasje liep een eind voor de trein uit. Hij wist niet dat ik daar zat. Ten slotte moest hij van de rails af maar toen werden zijn achterpoten door de locomotief overreden, want ik zat er bovenop. De haas bleef liggen, ik reed verder. Dat is toch zeker wel een overwinning? Maar ik maak geen aanspraak op de prijs!"
"Buz," said the fly; "there, I'm not going to make a long speech; but I wish to say something about hares. I have really overtaken more than one hare, when I have been seated on the engine in front of a railway train. I often do so. One can then so easily judge of one's own swiftness. Not long ago, I crushed the hind legs of a young hare. He had been running a long time before the engine; he had no idea that I was travelling there. At last he had to stop in his career, and the engine ran over his hind legs, and crushed them; for I set upon it. I left him lying there, and rode on farther. I call that conquering him; but I do not want the prize."
Ik vind, dacht de wilde roos, maar zij zei het niet, het is niet haar aard om hardop te zeggen wat ze denkt. Al was het heel goed geweest als zij het wel gedaan had. Ik vind dat de zonnestraal de eerste prijs had moeten hebben en de tweede ook! Die vliegt in een ogenblik de onmetelijke weg van de zon naar ons en dat met zo'n kracht dat de hele natuur erdoor ontwaakt. Die is zo mooi dat wij rozen er allemaal van blozen en geuren. De hoge overheid die moet oordelen, schijnt dat helemaal niet op te merken! Als ik zonnestraal was, dan bezorgde ik ze elk een zonnesteek - maar dat zou ze maar krankzinnig maken, dat kunnen zij ook zonder zonnesteek worden! Ik zeg maar niets, dacht de wilde roos. Vrede in het bos! Heerlijk is het te bloeien, te geuren en vreugde te geven, te leven in sage en lied. De zonnestraal overleeft ons toch allemaal.
"It really seems to me," thought the wild rose, though she did not express her opinion aloud– it is not in her nature to do so,– though it would have been quite as well if she had; "it certainly seems to me that the sunbeam ought to have had the honor of receiving the first prize. The sunbeam flies in a few minutes along the immeasurable path from the sun to us. It arrives in such strength, that all nature awakes to loveliness and beauty; we roses blush and exhale fragrance in its presence. Our worshipful judges don't appear to have noticed this at all. Were I the sunbeam, I would give each one of them a sun stroke; but that would only make them mad, and they are mad enough already. I only hope," continued the rose, "that peace may reign in the wood. It is glorious to bloom, to be fragrant, and to live; to live in story and in song. The sunbeam will outlive us all."
"Wat is de eerste prijs?" vroeg de regenworm die zich had verslapen en nu eerst kwam aankruipen.
"What is the first prize?" asked the earthworm, who had overslept the time, and only now came up.
"Vrije toegang tot een kooltuin," zei de muilezel; "dat stelde ik voor! De haas moest en zou de eerste prijs hebben en toen hield ik, als denkend en werkend lid, heel slim rekening met zijn belang. Nu is er voor de haas gezorgd. De slak mag op de stenen omheining zitten en mos en zonneschijn likken en wordt bovendien de volgende maal opgenomen in de jury, als een der eerste beoordelaars van hardlopen. Het is heel goed iemand van het vak te hebben in wat de mensen een comité noemen! Ik moet zeggen dat ik veel van de toekomst verwacht: wij zijn al zo goed begonnen!"
"It contains a free admission to a cabbage-garden," replied the mule. "I proposed that as one of the prizes. The hare most decidedly must have it; and I, as an active and thoughtful member of the committee, took especial care that the prize should be one of advantage to him; so now he is provided for. The snail can now sit on the fence, and lick up moss and sunshine. He has also been appointed one of the first judges of swiftness in racing. It is worth much to know that one of the numbers is a man of talent in the thing men call a 'committee.' I must say I expect much in the future; we have already made such a good beginning."